Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja Podatkowa

Zgodnie z Ordynacją Podatkową ogłoszoną 29 sierpnia 1997 roku podatek to publicznoprawne, bezzwrotne, przymusowe oraz nieodpłatne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy.

Określenie podmiotowe i przedmiotowe, zasady naliczania i pobierania podatków zostały uregulowane prawem podatkowym, do którego należą konstytucja, ustawy, rozporządzenia, akty prawa miejscowego, ratyfikowane umowy międzynarodowe.

Ordynacja Podatkowa jest aktem prawnym normującym:

1. zobowiązania podatkowe,

2. informacje podatkowe,

3. postępowanie podatkowe, kontrolę podatkową i czynności sprawdzające,

4. tajemnicę skarbową.

Ustawa składa się z 12 Działów: Dział I – Przepisy Ogólne, Dział II – Organy podatkowe i ich właściwość, Dział IIa – Porozumienia w sprawach ustalania cen transakcyjnych, Dział III – Zobowiązania podatkowe, Dział IV – Postępowanie podatkowe, Dział V – Czynności sprawdzające, Dział VI – Kontrola podatkowa, Dział VII – Tajemnica skarbowa, Dział VIIa – Wymiana informacji podatkowych z innymi państwami, VIII – Przepisy karne, Dział VIIIa – Zaświadczenia, Dział IX – Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe.

Ordynacja Podatkowa nie stanowi jednak w pełni kompleksowej regulacji. Poza zakresem ustawy znalazły się m.in. zagadnienia dotyczące numeru identyfikacji podatkowej, zaliczane do części ogólnej prawa podatkowego, czy też kontrola skarbowa, stanowiąca jedną z procedur podatkowych. Należy także zauważyć, iż Ordynacja podlega wciąż nowym nowelizacjom.